Shmets,
Ofwel zitten jullie in volle vakantie, ofwel in volle herexamenperiode. In beide gevallen, veel respect voor jullie. Niks denigrerends. Herexamens gebeuren. Toevallig alleen bij debielen, maar ze gebeuren. Veel respect dus, niet gelogen. Jullie zitten alleszins niet voortdurend in Gent en dan hoor ik jullie al puffen, “oef, amai, goe zeg, pfjoew ja jong”, want jullie vermoeden een paar maanden buiten studentengevaar te verkeren: geen Economiesletjes, geen Dikke Seuten, geen Blandinohippies. Maar buiten gevaar? Neen, dat nooit. Er zitten in de zomermaanden namelijk flinke adders onder het gras: je ex-klasgenoten van de lagere school. De Melissa’s, de Benjamins, de Rubens en de Louisa’s. Je hebt ze op Facebook, je komt ze tegen in de Veldstraat en ze komen met je praten. Hoe het nog met u is, willen ze weten, en of je geen vuurtje hebt voor hen. Pas op. Pas zeer goed op. WAT IS HUN VERHAAL? Dit species Homo Ignorans heeft jouw leeftijd en woonde rond dezelfde kerktoren als jou. Samen groeiden jullie op en sleten jullie zes jaar jullie driekwartsbroeken op de banken van de plaatselijke lagere school. Jullie leerden er lezen, rekenen, zwemmen, denken, leven. De juf was je heldin, de meester de allesweter, iedereen was gelijk, alle kindjes even slim, van chlamydia, acné en alcohol nog lang geen sprake. Een oase van jeugd, gelijkheid, broekgepis en onderwijs. *melancholische vreugdekreet* In je verbloemd geheugen toch. In de bittere realiteit kon het al eens voorvallen dat één kindje uit de klas iets langer stotterde dan de rest en wel héél slecht was in knutselen. Opmerkelijk werd het wanneer net dat kindje telkens weer op zijn melktandjes viel tijdens de fietstocht naar het zwembad. Érg opvallend werd het wanneer opnieuw dat ene klasgenootje tot zijn tiende in zijn broek bleef schijten en dat met zijn dambordgebit trots ging vertellen aan de gedegouteerde juf. En voorspelbaar werd het tegen het zesde leerjaar, toen dat kindje, wéér dat kindje, de eerste was die sigaretten van zijn dronken papa gestolen had. Oh, Benjamin. Oh, Melissa. Wat ben je toch dom. Gelukkig voor jou ging het stoute kindje in kwestie niet naar jouw ASO-bastion, of toch maar voor één semester. Erna wachtte hem of haar het vagevuur van Houtbewerking of Zorg. Eindelijk was je af van dat stotterende kind: gedaan met de sigarettendiefstallen, weg met de trage lessen W.O., en nooit meer luizen op school. Ach, de vreugde! Voorgoed verenigd met je soortgenoten, met wie je kan filosoferen in de les Latijn, samen dat ene overgebleven domme kind de Moderne in kan pesten en sympathieën kan kweken voor op z’n minst Open VLD. Maar neen, ijdele hoop, want je ex-klasgenoot is een kakkerlak, onkruid, een immigrant: niet te verdelgen. In een gewaagd moment in 2009 heb je hem of haar toegevoegd op Facebook, en sindsdien is-ie beetje bij beetje belangrijker geworden in je Feed, en meer en meer bevuilen de lachwekkende en tegelijk beweenbare profielfoto’s het scherm van je iPhone. Je bent verslaafd, verslaafd aan het zielige bestaan dat je ex-klasgenoot de virtuele wereld instuurt. Je toont foto’s aan je vrienden, je citeert de zwakhoofdige statussen van Melissa aan tafel met je kerngezin, je wordt populairder met de minuut. In een roes van positieve kritieken scroll je telkens weer door het belachelijke profiel, op zoek naar nieuwe verhalen. Méér screenshotten, méér uitlachen, ál je vrienden moeten de onbenulligheden horen. Voor je het weet verprutst hij of zij je herexamens: niet door te spieken op je rekentoets zoals dertien jaar geleden, maar door al je tijd te consumeren. HOE HERKEN JE ZE? Je ex-klasgenoot studeert niet meer. Na de opleiding BSO of TSO was hij/zij klaar om zich op de arbeidsmarkt te storten, met wisselend succes. Hij is bouwvakker, zij is kapster. Hij werkt in een carrosserie, zij bij de Albert Heijn. Ze zijn alvast nuttiger dan jij: ze zwengelen onze economie aan, en ook al klagen ze voortdurend over hun werk op Facebook (“Pffff tis weer maandag zne, dat maar rap weer vrijdag is!!! :’D #geengoestingin”), elke week staan ze paraat. Klaar om hun werk niet graag te doen. De droom. Hashtags welen tierig, het weekend wordt aanbeden, ’s zondags verschijnen er foto’s van een mottige drink in een bruin café of van een muilende kuisvrouw in ’t Feestpaleis. We vinden de berichten geweldig, omdat we erboven staan. De balvloer van ’t Kofschip is ruim superieur aan de vuile grond van een marginale kroeg. De Overpoort is unief, zie je. Hoe en waar je dronken bent, dát onderscheidt bevolkingslagen. We zijn goed bezig. Net na of tijdens het middelbaar vond een scheelkop per ongeluk een gaatje en ontsproot er een scheel kijkende baby uit de schoot van je ex-klasgenote. Het kind krijgt een enige Engelse naam (‘Lovely’, iemand?) en al heel snel een zusje of broertje. Jij als academicus in je geïsoleerde studiewereld hoeft hier geen seconde van te missen. De updates op het profiel van onze kameraden informeren je voldoende over de zwangerschap (waar papa tijdens de eerste foto’s nog bang en ongemakkelijk de buik van mama kust, maar na een paar maanden gewoon verdwijnt) en de toestand van de baby: “Lovely kan weer nie slape -.-”, “Delaney dringt eindelik vn myn borst!!! #trots #niebytenesgatje #mopje”, inclusief griezelige close-upfoto’s van de slapende zuigeling, alsof zijn door de lens platgedrukte neus het mooiste stukje baby zou zijn. Ook deze berichten vinden we erg smakelijk, want ze tonen ons hoe een leven niet geleid moet worden. Eérst beleef je je jeugd, dan krijg je kinderen, en dán is het gedaan met alle plezier. Wat een idee om je leven meteen te vergooien door er ander te doen ontstaan! Hallo! Volg eens een vak aan de Unief, misschien dat je het dan snapt. Djeezes. Toen je je kompaan toevoegde op Facebook zag die er op zich nog vrij normaal uit. Daar is geleidelijk verandering in gekomen en ook van dat proces was jij de blije getuige. Eerst en vooral komen er tattoos, vaak geboortedata van familieleden of zichzelf – voor het geval ze die vergeten. Soms ook nietszeggende Engelse (“Dreams as if you live forever”), Latijnse (“Vini, vidi, vici”) of Chinese quotes (“排泄物”). Bij de jongens ontstaat er vaak een fitnessobsessie, rijkelijk geïllustreerd met topless spiegelselfies en inspirerende uitspraken (“You can feel sore tomorrow, or you can feel sorry tomorrow”, of onze favoriet “Unless you puke or faint, you’re not finished”). Meisjes doen het met shitloads foto’s van hun gemaquilleerde gelaat, waar ze zelfs nieuwe wenkbrauwen tekenen, want de oude waren te harig of niet bitchy genoeg. Dat verblindende, zoute voorhoofdzweet vangen hun oogbollen wel op. Prioriteiten. EN NU? De kans dat je je ex-klasgenoot tegenkomt is erg klein, want zijn/haar volkje gaat niet naar musea en jij niet naar de Coolcat. Toch kan zekerheid geen kwaad. Daarom is het parlementsvoorstel van N-VA dat ervoor moet zorgen dat elke sociale klasse in zijn eigen ruimte moet blijven hoopgevend. Zo weet iedereen waar hij staat, zonder dat hij zich illusies of zorgen moet maken. Voor je herexamens is de situatie iets delicater: ik kan jullie niet vragen om alle klasdebieltjes van je Facebook te verwijderen, want om je eigen geprivilegieerde plaats te kennen, moet je ook de gedragingen van het inferieure plebs in de gaten houden. Daarom stel ik voor dat jullie je actiefste ex-klasgenoten ‘ontvolgen’ en enkel nog aanklikken als je het echt moeilijk hebt: wanneer je examen niet goed gelukt is, wanneer er een barst in je zuurverdiende (door je ouders) iPhone zit, of wanneer de vakbonden weer eens staken. Bespot de statussen, traceer de spelfouten, deel de verhalen en voor je het weet ben je de populairste griet of ket van je hockeyclub. Dat plezier verdien je, lieve Shmet. Bedankt om te bestaan, domme Melissa en simpele Ruben. #datmaarrapvrydagis, of niet dan! Shmet
2 Comments
Musti
29/8/2015 06:00:44 pm
Beste tekst ooit! En zo toepasbaar :)
Reply
Pranfreuri
31/8/2015 09:38:29 am
Dit is zo goed en treffend dat ik het niet durf liken op facebook.
Reply
Leave a Reply. |
SONG OF THE MOMENT'Dans de Sirtaki' - De Romeo's |