Neen, Shmets, ik maak er geen geheim van. Ik ben een Blandino. Ik hou van mijn faculteit, van haar gemoedelijke sfeer, van de maatschappijkritiek en de eeuwige geur van Cara aan de ingang. Ik hou van de alternatieve schattige meisjes en van de extreemlinkse debatten waar enkel de organisatoren aanwezig zijn. Ik ben verliefd op de Blandijn. Maar laten we ook even eerlijk zijn: wat een kloothommels lopen er soms rond.
De blandijnpopulatie is in de literatuur al uitgebreid beschreven. Ze bestaat voornamelijk uit meisjes en homo’s. Er lopen veel soon-to-be-leefloners rond en het is de enige universitaire plaats waar er zonder al te veel gêne geparadeerd mag worden met een ongewassen hond. Het is er gezellig chaotisch en iedereen hoort erbij (behalve economisch succesvolle personen, nvdr). Je hoeft dus niet per se een literair of filosofisch prodigie te zijn om in de relaxte sfeer van de erwtensoepcafetaria op te gaan en net dat is de sterkte van de faculteit. Maar een aanzienlijke groep Blandino’s lijkt dat inclusief chillverhaal niet begrepen te hebben: ze denken er goed aan te doen om zich voortdurend intellectueel te bewijzen, om in elk gesprek een cultureel ontzag op te wekken bij hun gesprekspartner. Tussen de soep en de patatten hebben ze het over "een obscure, eclectische film die uitstekend past in de post-post-kolonialistische genderproblematiek die de cinematograaf frequent aankaart in zijn werk". Weet jij wat dat betekent? Half een half. Weten zij het? Nauwelijks. Doet het er toe? Fucking nein. Deze omhooggevallen eikels zijn de Blandinohippies. Ze houden geen seconde hun stinkende regenboogbek en ze schaden onze gouden reputatie. Bah. Hoe herkennen we deze kloothommels? De Blandinohippies willen uit de band springen. Eruitzien als een doorsnee persoon, normaal schoeisel kopen, kleren dragen die niet stinken, neen, ze walgen ervan. Ze volgen geen stijl, zeggen ze zelf, “ze hebben geleerd om zelf te denken” en creëren er zelf één. Voor normale mensen als wij klinkt dat nu wel lachwekkend, maar de echte dupe van dit verhaal zijn de verlichte geesten die anders dan de norm denken omdat ze effectief intelligent zijn. Studenten die weigeren hun kleren bij op babyslaaf terende massamerken te kopen, die vegetarisch zijn uit ecologische overwegingen en die een FairPhone kopen uit idealisme. Mensen die respect verdienen en door hun ethisch hoogstaand gedrag Jezus benaderen. Of Mohammed. <insert mop over seks met schapen> Maar deze nobele schepsels worden dus geprikt en gebeten door de vuile parasieten die de Blandinohippies zijn. Ze doen zich voor als wereldveranderaars, intellectuelen en filosofen, maar in wezen is hun doel niks anders dan aandachtziekelijk ‘anders zijn’. Ze willen geen arme boeren uit Chili redden of waterputten voor rondgebuikte zwartkopjes financieren. Neen, ze willen gewoon ‘anders zijn’. En stinken. Stinken naar dode hond. Het is een simpel klusje om dit soortement blaheurs aan te wijzen: zoek in de eerste plaats naar dreadlocks. Daarvoor kan je op de geur afgaan: zet je neusgaten open en wandel richting de wansmakelijke walm van menselijke beerput. Nu kan het echter zijn dat je verkouden bent of dat je een overpoortse kopstoot op je neus gekregen hebt en je dus geen dreadlockparfum kan inhaleren. Dat is geen probleem: ook de kleren van de hippies zijn opvallend genoeg om ze te verraden. Vaak zijn ze getooid in braakselkleurige gordijnen waar verstandelijk gehandicapte kleuters giraffen en olifanten op probeerden te tekenen. “Gekocht in Senegal van een albino”, pochen ze, maar het geoefend oog ziet al snel het “Made in Taiwan”-etiketje bengelen. De kuthippies dragen daarnaast dikwijls sandalen, of erger nog, ze voelen zich belangrijk genoeg om met hun ontblote en teenharige voeten rond te kuieren in de gangen. Ondanks hun vermeende afkeer voor materialisme hebben ze trouwens talloze Appleproducten, volgestouwd met zgn ‘wereldmuziek’ (gillende Afrikaanse vrouwen, begeleid door een dronken gorilla die onregelmatig op een bongo ramt). Daarnaast kan je ze ook herkennen aan hun totaal gebrek aan hygiëne: lichaamsverzorging is blijkbaar te mainstream en het moet dientengevolge geband worden. Zo heeft de Blandinohippie een baard met een beluizingsdichtheid van 8 vlooien/cm² en vindt zijn blandinapartner het nutteloos om haar schele apinnentieten te ondersteunen met een beha. Gelukkig worden die lekker warm gehouden door haar ongewassen okselhaar. Koop als de wiedeweerga een wasknijper en zet ‘m op je neus, lieve Shmet: deze mensen rieken naar je gortigste bierkaterschijt. De studies van deze kloothommels Als je de Blandijn een beetje kent, weet je waar je deze kluutzakken kan vinden. Op de trappen. De ‘trabla’, in plebsmond. Dat lijkt nu op zich geen probleem, aangezien dat conventioneel gezien de chillplaats van alle linkse sjarels is. Het punt is dat deze Blandino áltijd op de trappen zit. Wat onmiddellijk ook wil zeggen dat-ie nooit naar de les gaat. “Ik heb een visueel geheugen”, bralt hij, “ik moet een theorie één keer lezen en ik vat het”, gaat hij door, “ik las al filosofie van toen ik negen jaar oud was”, bazelt hij voort. In zijn ogen is hij de slimste ket van de hele unief en is hij het die zijn lesgevers met zijn stinkende wijsheid verlicht. Het mag echter niet verbazen dat zijn punten helemaal niet zo denderend zijn als vooraf gedacht: met heel veel geluk heeft hij er één twaalfje uit kunnen sleuren, maar over het algemeen zijn tientallen herexamens de trend. “De prof staat niet op mijn niveau”, luidt de uitleg. Ah, oké, ça va. Domme gast. De onwelriekende narcisten zijn over het algemeen ingeschreven in de richting Filosofie. Héél af en toe zitten ze daar toch in de les – althans in het deeltje voor de pauze -, maar daar nemen ze geen notities. “Ik heb ook een auditief geheugen”, maken ze zichzelf belachelijk. Af en toe steken ze hun langnagelige reetvinger de lucht in en zeggen ze lukraak “ik geloof niet in persoonlijk bezit”. De prof wacht met bedenkelijke blik op een effectief onderbouwde argumentatie van de lege stelling, maar die komt er natuurlijk niet. Alle holle levenswijsheden van de stinkzakken zijn namelijk geen vruchten van intensieve studie en uitgebreide lectuur, maar van revelaties tijdens het toepen door. “Waarom laten we het denken over aan politici, waarom leren we niet zelf handelen?”, schreeuwt hij uit. Ja hoor, clever, snugger, baanbrekend, slim gezien: vieze hippie for president! Maar eerst je voeten wassen, goed? Smeerlapke. Het proces van lessen skippen, intellectuele en morele superioriteit veinzen en vol vertrouwen naar het examen gaan om daar dan grandioos te buizen, gaat zo’n drie jaar door. Op dat moment zit de Wezus Christus voor 1/8 in het tweede jaar en zijn al zijn studiepunten opgebruikt. Dan is het tijd om de vijandige "niet op mijn niveau"-wereld in ware Into the Wild-stijl te ontvluchten, lange en non-comformistische facebookstatus inbegrepen. Te voet naar India, zwemmen naar Madagascar, weg met dat paspoort, het materiële is ijdel! Drie dagen later keert de hippie echter met hangende pootjes terug naar België. Snel even Facebook checken, hè. Waarom niet nog een status over de vloek van het moderne materialisme? Rustig wachten op de likes en dan weer de stad in, Mac onder de arm. Wat een triomf. Wandel je dus door de Blandijn, lieve Shmet, zet je neusknijper op en zoek mensen die er vriendelijk en intelligent uitzien. Spot de studenten die in alle rust en stilte hun fluovestje opbergen, hun vegetarische lunch verorberen of een krantje lezen zonder het te verkondigen aan iedereen. Als iemand daarentegen spontaan begint te pochen over zijn morele superioriteit omdat hij in tegenstelling tot jou zijn haren niet wast, roep je maar “Shmet!”. Dan kom ik aangevlogen en speek ik de hippie in zijn unibrow. In alle verwarringen steel jij z’n iPhone. Het materiële is ijdel, toch? Leve de Blandijn, neen aan posers Shmet
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
SONG OF THE MOMENT'Dans de Sirtaki' - De Romeo's |