Diederik staart met natte oogjes naar het kommetje met Bugles op de dure tafel. Hij is geradbraakt. Hij wist dat er vandaag een familiefeest op het programma stond, maar toch maakte hij het weer ruim te laat gisteren. Hij heeft een gamekater. Tot half vier ’s nachts heeft hij GTA gespeeld, ziekelijk verslaafd als hij is. Nu heeft hij koppijn, is hij misselijk en heeft hij heel wat hersenschade opgelopen. Was hij maar gewoon gaan comazuipen met zijn vrienden-klootzakken, zijn lichaam was hem dankbaar geweest. Fucking GTA. Fucking noobs.
“Didi, wakker worden, vent!”, roept die aangetrouwde eikel van een schoonbroer. Diederik schiet wakker uit zijn maagtergende dagmerrie. Het kommetje Bugles is ineens leeg. Die vette tante Lauranne heeft alles opgeschrokt en kijkt nu nerveus om zich heen, hopend dat de gastvrouw, Diederiks oma Margerita, zo attent zal zijn om het kommetje bij te vullen. “Ik ga het niet vragen deze keer”, denkt ze, “hopelijk heeft Meme het gezien”. Margerita is overal tegelijkertijd. Natuurlijk heeft ze opgemerkt dat de chips op zijn. Maar ergens op zo’n marketeercursus voor bejaarden heeft ze geleerd om eerst begeerte te creëren om de koningin van de markt te zijn. En ze wil natuurlijk ook niet dat Lauranne nog vetter wordt dan ze nu al is. Vooral dat, eigenlijk. Subtiel schuift ze de blinkende wortels richting het familiezwijn. De cocktailsaus blijft bij oma. De spanning is te snijden tussen het gekakel door. Eigenlijk acteert iedereen maar wat in deze dierentuin. Waar het echt om draait, is hoe dik of dun de familieleden sinds de vorige marathonbabbel geworden zijn. Voorzichtig wordt er gevraagd waarom dit of dat nichtje niet de strakke roze jurk van de vorige aangelegenheid draagt. Vast en zeker omdat ze haar gegroeide pens wil verhullen met een losser blouseje. Oh, er is op gemorst? Met wat dan, mayonaise? Ah, saladedressing. Goed. Acceptabel. Diederik aanschouwt de veldslag met desinteresse. Hij kan het verdere verloop van deze eindeloze namiddag zo voorspellen: er worden wat meer impliciete steken uitgedeeld tot de situatie zo strak gespannen staat dat er wel een climax moet volgen. Meestal wordt het orgelpunt geplaatst door één van de drie pubermeisjes die ergens moeten begrepen hebben dat ze te dik is, wat ook zo is, waarop ze hysterisch begint krijsen. Net ervoor is Didi meestal naar buiten geglipt om te gaan spelen met de twee honden, een zwarte en een witte labrador, de slimste beesten in de tristesse van deze familieoorlog. Momenteel is het zover nog niet gekomen. Misschien komt het doordat er een nieuwtje aan tafel zit, altijd een drempelverhogend element voor een slaande familieruzie. Het verse vlees is een zeer aanvaardbaar meisje dat Didi’s intelligente neef, Viktor, zich verschaft heeft. Viktor gaat dierenarts worden. Hij zit in zijn vijfde jaar, staat met beide voeten op de grond en, wat vooral van belang is, hij heeft een keurig BMI van 23. Het joviale meisje naast hem dolt een beetje met Marco, het schattige broertje van haar boy. Hoe ze elkaar ontmoet hebben, wil Meme Margerita weten. “Op caf” – “in de les”, klinkt het tweestemmig. Didi glimlacht. Hij weet dat zijn neef op Tinder zit. Leg dat maar eens uit aan zo’n onverhuld conservatieve en traditionalistische familie als de zijne. “wel, das eigenlijk een app om snel met iemand te kunnen neuken maar wij zijn verliefd geworden op elkaar”. Zoiets is binnen deze familie bijna even erg als drie kilo bijkomen in een maand. Liegen is dus zeker de beste zet. “Ja, het is nogal wat hè, met die moslims en hun aanslagen”, mompelt nonkel Koen. Dan toch iets waar de volwassen familieleden unaniem mee instemmen: de islamieten hebben het gedaan. Tante Paula is ontslagen bij haar schoonmaakbedrijf en “vervangen door een zwarte”, weet ze uit goede bron. Onze kleine Marco zat in de klas naast een negerke, een paar weken zelfs al. Wel, het bleef bij drie weken: oma Margerita is ze persoonlijker uit elkaar gaan trekken. Ze zijn overal, die moslimhonden, en de familie van Didi onderneemt een nobele kruistocht om ze te temmen. "Wisten jullie dat ons Pépé afgelopen dinsdag het volle kwartier aangeschoven heeft bij nen bananenplukker om zijn lottoticketjes te kunnen kopen?", vraagt Koen verontwaardigd. Normaal duurt dat vijf minuutjes. Niks gewonnen, natuurlijk. Waaraan zou dat liggen? Zes jaar geleden won hij eens 200 euro, en het was bij “een normale blonde” dat hij zijn lotjes toen gekocht had. Bijgeloof? Neen. Rassenwetenschappen. Vuile islamieten. In een allesvernietigende dialectiek wordt alles wat niet blank is van verwijt naar verwijt richting guillotine verwenst. Ondertussen gaan de bokkepootjes binnen als zoete broodjes. Het nieuwbakken meisje van Viktor loert met grote ogen naar de grootse opvoering van de vette Ariërs. Didi heeft het ook gezien. “Lauranne, laat nog wat pralinetjes over voor de rest!”, hoort hij in een oorhoek. Het liefje kijkt recht in Diederiks ogen. Ze is rebels. Zo meteen gaat ze rechtstaan en leest ze al deze islamofobe eikels de levieten. Niks doen, zeggen Didi’s ogen, je hoeft helemaal niks te doen. “’t Is goed dat ze mekaar daar uitmoorden in Syrië, ’t zijn allemaal beesten jong”. Het liefje bijt op haar bovenlip. “Voor de laatste keer, die snoepjes zijn voor de kinders”. Een stoel schuift achteruit. “Lauranne, miljaar, nu stopt ge!”. Het kommetje M&M’s valt om. “’k Zou ze zo doodrijden maar dan is mijnen Citroën beschadigd”. Ze knijpt haar ogen dicht. “In Amerika hebben ze tenminste nog de doodstraf en schieten ze die apen dood”. Ze houdt het niet meer. Ze opent haar mond. Didi bliksemt haar neer. “Lauranne!”, schreeuwt Margerita, “ge zijt na Kerstmis godverdomme in breedte verdubbeld, blijf van die merci’kes!”. De kamer ontploft. Viktor handelt pijlsnel: in één intuïtieve beweging trekt hij zichzelf en zijn liefje achteruit, net voor de diabetesapotheose. Lauranne is beginnen krijsen, de drie nichtjes rammen in de commotie dozijnen mini-wafeltjes in hun strot, Margarita stuurt een ultrasoon geklaag de kakofonie in. Er wordt gekrabd, geslagen, geschranst, de instincten leiden de primatendans. Het liefje knippert niet meer met haar gigantische ogen. Ze barst in lachen uit. “’t Is goed dat ze mekaar daar uitmoorden, ’t zijn allemaal beesten jong”, echoot nog in haar achterhoofd. Didi, Viktor en zijn liefje staan samen in de tuin. Ze gaan met de labradors spelen. Een zwarte en een witte.
0 Comments
|